Projectperiode: 2015-2016
Theatermaker Janneke de Haan en Geartsje Postma van Haring & Hummus overbruggen de kloof tussen vluchtelingen en hun Nederlandse buren. De kloof, in dit geval het niemandsland tussen het AZC en Sint Annaparochie, wordt op symbolische wijze gedicht met een theatrale tocht die voert langs verschillende scenes vanaf het AZC naar het dorp. De scenes zijn gespeeld door AZC-bewoners en inwoners van St. Annaparochie in het voorjaar van 2016.
Op de vraag hoe ze de voorstellingsdagen ervaren hebben zijn Janneke en Geartsje eensgezind:
‘Het was te gek!’
Ook al waren ze weliswaar bloednerveus en konden ze er op het moment zelf vanwege alle drukte niet altijd volop van genieten. ‘Maar hoe de tocht eruit zag, hoe de deelnemers het ervaren hebben en hoe het publiek gereageerd heeft, dat heeft al mijn verwachtingen overtroffen’, vertelt Geartsje. ‘Het geeft echt een heel warm en blij gevoel van binnen om te weten dat we dit bereikt hebben. Twee jaar lang hebben we keihard toe gewerkt naar dit punt en om het dan tot bloei en tot leven te zien komen, dat is het beste gevoel van de wereld.’ Janneke vertelt over het moment wanneer ze echt tot besef kwam wat ze met dit project hebben losgemaakt.
‘Er moest een deelnemer uit het AZC een transfer maken naar een andere plek. We hebben gezorgd dat hij een paar dagen langer mocht blijven, maar toen hij afscheid nam ging dat gepaard met veel emoties. Van zowel de mensen in het AZC als de bewoners van het dorp.’
Janneke geeft aan dat een transfer als deze aan de orde van de dag is, maar dat veel mensen zich dat hiervoor nooit hebben gerealiseerd. Dat dit nu de lokale bewoners zo raakte vond ze heel indrukwekkend. De sociaal-maatschappelijke doelstellingen hebben ze dan ook ruim waargemaakt. ‘Maar’, zo geeft Janneke aan, ‘dat is ook mede bewerkstelligd doordat we de artistieke doelstellingen in de loop van het proces hebben bijgesteld en minder vast hebben gehouden aan de vooraf gestelde kaders.’ Zo ontstond de ruimte die nodig was voor het behalen van de sociale doelen.
Janneke omschrijft het karakter van de scènes als een schetsboek: ‘misschien was het goed geweest om twee dingen weg te laten en meer in te zoomen op bepaalde scènes, maar aan de andere kant zag je sommige scènes wel weer groeien’. Maar vooral overheerst is trots. Geartsje stelt dat ‘als je bedenkt wat de randvoorwaarden waren om tot dit resultaat te komen zijn we heel tevreden over de artistieke kwaliteit.’
